Opowieść 222:
O prawdziwej naturze religijnych umartwień
opowiada
Barbara Mikołajewska
na podstawie fragmentów Mahābharāta,
Anusasana Parva, Part 2, Section XCIII (fragmenty),
w angielskim tłumaczeniu z sanskrytu Kisari Mohan Ganguli,
URL: http://www.sacred-texts.com/hin/m06/index.htm
Bhiszma rzekł: „O Judhiszthira, ludzie faktycznie często utożsamiają poszczenie przez cały miesiąc lub połowę z religijnymi umartwieniami. Nie jest to jednak słuszne. Ten, kto torturuje swe ciało, nie staje się przez to automatycznie ascetą lub kimś, kto poznał religię. Takie umartwianie się jest grzeszne. Praktykowanie umartwień w religijnym sensie jest tożsame z praktykowaniem wyrzeczenia. Zostało stwierdzone, że bramin przez praktykowanie wyznaczonych dla niego postów i celibatu powinien rozwijać w sobie umiejętność uwalniania się od wpływu żądzy oraz zdolność do kontrolowania zmysłowych impulsów”.
(Mahābharāta, Anusasana Parva, Part 2, Section XCIII)
Judhiszthira rzekł: „O Bhiszma, chciałbym bardzo poznać, jaka jest prawdziwa natura religijnych postów i umartwień. Wytłumacz mi na przykład, czy bramini, którzy pomimo uczynionego przedtem ślubu postu wypijają na zaproszenie innego bramina ofiarowaną oblację podczas rytu śraddha, popełniają grzech złamania przysięgi? Czy w takiej sytuacji powinni odmówić wypicia jej?”
Bhiszma rzekł: „O Judhiszthira, Wedy zakazują braminowi realizującemu ślub postu spożywanie czegokolwiek pod wpływem pragnienia. Stwierdzają również, że realizujący post bramin popełnia grzech złamania przysięgi, wypijając ofiarne masło na zaproszenie osoby prowadzącej ryt śraddha”.
Judhiszthira rzekł: „O Bhiszma, niektórzy twierdzą, że poszczenie jest tożsame z praktykowaniem religijnych umartwień. Wytłumacz mi, czy to stwierdzenie jest słuszne?”
Bhiszma rzekł: „O Judhiszthira, ludzie faktycznie często utożsamiają poszczenie przez cały miesiąc lub połowę z religijnymi umartwieniami. Nie jest to jednak słuszne. Ten, kto torturuje swe ciało, nie staje się przez to automatycznie ascetą lub kimś, kto poznał religię. Takie umartwianie się jest grzeszne. Praktykowanie umartwień w religijnym sensie jest tożsame z praktykowaniem wyrzeczenia. Zostało stwierdzone, że bramin przez praktykowanie wyznaczonych dla niego postów i celibatu powinien rozwijać w sobie umiejętność uwalniania się od wpływu żądzy oraz zdolność do kontrolowania zmysłowych impulsów. Powinien zawsze praktykować samodyscyplinę, trzymając w ryzach swą mowę i recytując Wedy. Powinien zawrzeć związek małżeński i spłodzić potomstwo, kierując się prawością. Powinien kontrolować swój sen, wyrzec się mięsa, studiować pisma, zawsze mówić prawdę, być gościnny dla każdego, kto zawita do jego domostwa. Powinien żywić się tym, co pozostaje z darów ofiarowanych bogom i gościom, oraz tym, co pozostaje w domu po nakarmieniu całej rodziny. O takiej osobie mówi się, że pije eliksir nieśmiertelności (amritę), który jest napojem bogów. Powinien również wykonywać wszystkie ryty i spełniać ofiary”.
Judhiszthira rzekł: „O Bhiszma, kiedy więc można o kimś powiedzieć, że zawsze pości, realizuje śluby celibatu lub że spożywa resztki z ofiary (wighasa)? Kiedy można kogoś nazwać gościnnym?”
Bhiszma rzekł: „O Judhiszthira, o tym, kto spożywa posiłek tylko rano i wieczorem o określonych godzinach i powstrzymuje się od jedzenia między posiłkami, mówi się, że zawsze pości. O tym, kto kładzie się do łoża jedynie ze swoją żoną i tylko we właściwym czasie, mówi się, że przestrzega celibatu. Za szczerego i prawdomównego uważa się tego, kto zawsze daje dary. Ten, kto spożywa tylko mięso zwierząt zabijanych w ofierze, jest uważany za osobę, która ogranicza się w jedzeniu mięsa. Ten, kto powstrzymuje się od spania podczas dnia, jest uważany za wiecznie obudzonego. Ten, kto zawsze spożywa tylko to, co pozostaje po zaspokojeniu potrzeb gości i służby, jest uważany za kogoś, kto zawsze pije amritę (eliksir nieśmiertelności). Ten, kto sam spożywa posiłek dopiero wówczas, gdy bramini się nasycą, jest uważany za osobę, która swym zachowaniem zdobywa niebo. O tym, kto spożywa tylko to, co pozostaje z darów ofiarowanych bogom i gościom oraz po nakarmieniu całej rodziny, mówi się, że spożywa wighasę (resztki z ofiary). Ci, którzy postępują w opisany przeze mnie sposób, zdobywają liczne regiony szczęśliwości należące do Brahmy, gdzie przebywają w towarzystwie apsar i gandharwów. Zaiste, cieszą się tam wszystkimi rodzajami rozkoszy dostępnymi w tych regionach. Taki realizują cel”.
